И до безкрай ще обича онази своя измислица, която до скоро бъркаше с теб.
Трябва да опровергая и великия мъдрец Мечо Пух - не винаги колкото повече е толкова повече. Не винаги количеството е равно на качество. Но ти се радваш на количеството. Което, странно защо, ти оставя празнота. А дали наистина е странно защо... Но... това няма значение. Щастието през твоите очи може да има други цветове и форми и просто аз да не го разбирам.
Не можеш да получиш обич, ако не знаеш как да я приемеш.
* Явно в средите на сложните, многопластови личности е модерно (или просто на мен ми се случва в рамките на няколко дни да прочета изказвания на люде, характеризирали се като сложни) да се описват като "глава лук", на която белиш пласт след пласт и... то сложност, то чудо. А после какво? Като свалиш последния пласт, няма нищо. Кухо. Празно. Останали са само сълзите в очите ти и неприятната миризма.
Няма коментари:
Публикуване на коментар